Kryptoreklama i jeszcze coś ;)

Cześć wam!
Jak minęły święta? Mam nadzieję, że dobrze. :) Piszę tę notkę, aby poinformować was o nowym wpisie na moim drugim blogu (klik) oraz na specjalną prośbę Stelli powiedzieć wam o pewnym blogu (klik). Zachęcam do klikania w linki i obserwowaniu mojego drugiego bloga. :)
Pozdrawiam,
Wasza Meg ;)

Małe info i zyczenia. :)

Kochani, z okazji Świąt Wielkiej Nocy życzę wam dużo radości, chwil spędzonych z rodziną, mokrego dyngusa i smacznego jajka, a żeby nie dyskryminować tych o innym wyznaniu ( jeśli są tu tacy ), życzę im miłego odpoczynku i dobrej zabawy. :) Chciałabym również zaprosić was serdecznie na bloga, którego ostatnio zaczęłam ilustrować (http://well-you-are-quite-nice-you-know.blogspot.com/). Nie wiem czy uda mi się coś napisać przez Świętach, bo tuż po nich mam egzaminy więc nic nie obiecuję. :)
Pozdrawiam,
Wasza Meg

Świętujemy!

Hej!
Jestem bardzo, bardzo, bardzo szczęśliwa. Dlaczego? Dlatego, że na moim blogu jest już przeszło 1200 wyświetleń! Nie wiem jak to jest możliwe! Cóż mogę powiedzieć? Jedyne co mi przychodzi do głowy to WOW! Uwielbiam was wszystkich! Wiem, ze nagromadziło się tu mnóstwo wykrzykników, ale cóż ja poradzę?
Ściskam mocno,
Wasza Meg :)

Rozdział 5 "James, podróż i Hogwart"

Ten rozdział dedykuję MKJB* ( będzie wiedziała o co chodzi :D) oraz Abigail, której komentarze cudownie napędzają mnie do działania. :)

  - Tato! Kup mi miotłę! Prooszę!
- Nie ma mowy James.  - powiedział mężczyzna, po raz kolejny próbując odciągnąć syna od wystawy sklepowej.
- Dlaczego? Syriusz przecież dostał. - nie poddawał się chłopiec. - Proszę Tak bardzo, bardzo proszę!
- Nie i koniec!
- Tatusiu... naprawdę bardzo proszę. - spróbował chłopak, przybierając niewinny wyraz twarzy. Ojciec jeszcze raz spojrzał na niego. Nie wiadomo czemu widok jego rozczochranej czarnej czupryny i wielkich oczu sprawił, że wbrew swojej woli odpowiedział: - Dobrze, już dobrze. Kupimy ci ją. Prawda kochanie? - To ostatnie było skierowane do jego żony, która z nieco drwiącym uśmiechem skinęła głową.
- Naprawdę nie potrafisz ma odmówić!
-  Nie moja wina, ze tak na mnie patrzy. W dodatku sam byłem taki w jego wieku -  powiedział po czym poszedł za synem do sklepu z miotłami.

***

  James po raz kolejny spojrzał na swoją nową miotłę i uśmiechnął się szeroko.

- Teraz to będzie na czym latać! - pomyślał i chwycił za trzonek miotły. Co prawda rodzice zabronili mu latać po podwórku po tym jak z całym impetem wpadł na psa sąsiadów, nie wspominając już o domu, gdzie w drastyczny sposób swój żywot zakończyły dwa ozdobne wazony oraz przepiękny zegar ścienny. Oczywiście rodzice naprawili je za pomocą zaklęcia, ale James dostał bezwzględny zakaz latania po domu.

  Chłopak powoli otworzył okno i wystawił głowę. Rozejrzał się dookoła i z uśmiechem wsiadł na miotłę.

Zaledwie minutę później, kiedy chłopiec latał w najlepsze po podwórku, z domu dobiegł głos matki.

- James! Wracaj natychmiast!

  Chłopak z cierpiętniczą miną spojrzał na stojącą w jego pokoju mamę i posłusznie wrócił do domu.

  Dorea Potter miała trzydzieści sześć lat. Była szczupła i wysoka co znacznie ułatwiało jej życie podczas sprzeczek z synem. Nie była niemiła, ale bardzo nie lubiła, kiedy ktoś nie stosował się do jej zakazów.

  Teraz jej syn wyglądał na speszonego, więc żeby trochę rozluźnić atmosferę, uśmiechnęła się.

- Ile razy mówiłam ci, żebyś nie latał na miotle po podwórku? - spytała z naganą w głosie.

- Jeśli liczyć dzisiejszy, to dokładnie 63 razy. - powiedział chłopak z uśmiechem.

- 65 - poprawiła go matka uśmiechając się złośliwie - Będziesz musiał oddać mi miotłę.

- Ale mamo! Proszę!

- Nic z tego.

- Mamusiu... Proooszę! - spróbował jeszcze raz James, przybierając najbardziej błagalną minę jaką potrafił.

  Podobnie jak jej mąż Charlus,kobieta nie potrafiła odmówić synowi, kiedy patrzył na nią w ten sposób.

- Dorze, już dobrze. Ale jeśli będę musiała cię ganić po raz sześćdziesiąty szósty, nie będę się powstrzymywać. - Ostrzegła go wychodząc z pokoju.

- Sześćdziesiąty czwarty - poprawił ją syn. Nie mógł zobaczyć kpiącego uśmiechu, który pojawił się na twarzy jego matki gdy tylko wyszła z pokoju.

- On zawsze musi mieć ostatnie słowo - pomyślała z rozbawieniem.

***

  James stał z rodzicami na stacji nie mogąc się zdecydować co robić. Wiedział, że nie ma innego wejścia na peron, ale bał się zderzenia z barierką. Zobaczył, że w jego stronę idzie czarnowłosy chłopak i macha do niego.

- Cześć!

- Cześć Syriusz!

- Co jest? Boisz się? - spytał chłopak z uśmiechem, wskazując na barierkę.

- No co ty! Ja miałbym się bać? Żartujesz?

- To czemu stoisz tu jak kołek?

- Eee...

- Tak myślałem! - zaśmiał się - Widzisz tamta dziewczynę? Pewnie tez do Hogwartu.. - powiedział, wskazując stojącą nieopodal ruda dziewczynkę w ich wieku.

- Pewnie od Mugoli.

- Pomożemy jej? - zapytał Syriusz.

- Dobra - odpowiedziała jego przyjaciel i podszedł do dziewczynki.

- Hej. Jedziesz do Hogwartu?

- Tak - odpowiedziała Lily Evans - może wy powiecie mi, jak dostać się na peron?

- Jasne. po prostu pobiegnij prosto na tamtą barierkę - odpowiedział James, wskazując kciukiem za siebie.

  Dziewczynka nie była pewna czy mówi prawdę. Jednak postanowiła zaryzykować. Odwróciła się do rodziców i uściskała ich. Petunia stała z boku obserwując siostrę.

- Będziemy tęsknić. - powiedziała Mary Evans.

- Pamiętaj, masz uczyć się pilnie. - dodał jej mąż.

- Tato... nie jestem już małym dzieckiem. - powiedziała Lily, po czym podeszła do siostry i spytała.

- A ty? Będziesz tęsknić? - dziewczyna nie odpowiedziała, tylko odwróciła się. Młodsza z dziewczynek uścisnęła jej rękę, zostawiając w dłoni siostry zwitek papieru. Po policzkach Petunii spłynęły łzy, które szybko otarła rękawem. Nie miała odwagi przeczytać liściku. Lily odwróciła się i ruszyła w stronę barierki.

Zanim zniknęła, uniosła rękę i krzyknęła:

- No to cześć! - dopiero wtedy jej siostra spojrzała na kawałek papieru, były na nim napisane tylko dwa słowa - "Nie płacz".

***

  Lily otworzyła oczy, które zamknęła na czas przechodzenia przez barierkę

  Rozejrzała się wokoło i zamarła - jeszcze nigdy nie widziała tylu czarodziejów w jednym miejscu. W powietrzu unosiła się magia, wprowadzając cudowną atmosferę. Na peronie, wśród kłębów pary i dymu stała czerwona lokomotywa. Ktoś szturchnął ją w ramię. Lily obróciła się i natychmiast się uśmiechnęła.

- Sev!

- Cześć Lily! Gotowa na podróż do Hogwartu?

- Jasne! Trochę się denerwuję.

- Nie ma czym. Będzie świetnie.

- Lepiej już chodźmy. - powiedział chłopak i ruszyli w stronę pociągu.

***

  Po kilku minutach jazdy pociągiem, do przedziału, w którym siedziała Lily z Severusem, weszły dwie dziewczyny.

- Wolne? - spytała jedna z nich, wskazując miejsce obok dziewczynki.

- Jasne usiądźcie.

- Pierwszy raz do Hogwartu?

- Tak. Wy też?

- Yhym. - mruknęła jedna z dziewczyn.

- Jestem Lily... Lily Evans, a to jest Severus Snape.

- Miło mi. Dorcas Meadows. To jest Ann Jones.

- Hej. - Lily przyjrzała się im. Dorcas była brunetką o brązowych oczach, jej włosy opadały na ramiona falami, a druga z dziewczyn miała brązowe włosy splecione w warkocz i ciemnoniebieskie oczy.

- Jesteście z magicznych rodzin? - spytała rudowłosa, spoglądając na swoje nowe koleżanki z zaciekawieniem.

- Ja tak. - odpowiedziała Dorcas - Ann jest półkrwi.

- Moja mama jest czarownicą. - uzupełniła druga dziewczyna.

  Ledwie to powiedziała, a do przedziału wpadło dwóch chłopaków, których Lily spotkała na peronie.

- Wszędzie jest pełno. - wyjaśnił chłopak, który jej pomógł. - Tak w ogóle jestem James.

- Nie podrywaj ich - wtrącił się drugi chłopak wrzucając swój bagaż na półkę ponad siedzeniami.

- A kto ci powiedział, że je podrywam palancie?!

- Tak to wygląda.

- Zamknij się Syriusz! - krzyknął chłopak, po czym wybuchnął śmiechem - Nie przejmujcie się nami. - powiedział siadając obok Lily - My tak po prostu mamy. Ma ktoś ochotę na partyjkę "Eksplodującego Durnia"?

- A co to jest? - spytała szczerze zaciekawiona Lily.

- To karciana gra czarodziejów. - wyjaśniła Dorcas.

- W której karty eksplodują. - uzupełnił Syriusz.

  Kiedy zasady zostały wyjaśnione, rozpoczęła się gra. z początku rudowłosej dziewczynce nie szło  zbyt dobrze, jednak już po kilku minutach zaczęła łapać o co chodzi.

  Po kilku partiach drzwi przedziału otworzyły się i stanęła w nich starsza pani z wielkim wózkiem pełnym słodyczy.

- Coś z wózka, kochaneczki? - spytała z miłym uśmiechem, na co odpowiedział jej entuzjastyczny okrzyk zebranych. Po chwili cała szóstka tłoczyła się wokół staruszki której pobłażliwy uśmiech zdradzał, że nie pierwszy raz spotyka się z taką reakcja.

  To co Lily zobaczyła na wózku, w żaden sposób nie przypominało znanych jej słodyczy. Było tam wszystko, poczynając od pasztecików dyniowych, a kończąc na Fasolkach Wszystkich Smaków (dosłownie) Bertiego Botta.

  Przez chwilę nie mogła się zdecydować co wybrać, jednak Ann zaproponowała, by kupili wszystkiego po trochu i podzielili się po równo. Chwilę później siedzieli, razem zajadając się łakociami. Najwięcej zabawy było z Fasolkami Wszystkich Smaków, ponieważ James za każdym razem trafiał na te o obrzydliwych smakach (najpierw trafił na pieprzowa, później na tę o smaku wątróbki, a następnie na fasolkę o smaku woszczyny z uszu). Za każdym razem gdy wziął jakąś do ust, natychmiast ją wypluwał, po czym krzywił się z obrzydzeniem i sięgał po kolejną.

***

Kiedy zaczęło się ściemniać, a oni byli już przebrani w szaty szkolne, pociąg z przeciągłym gwizdem zatrzymał się na stacji. Cała szóstka wysiadła z pociągu w doskonałych humorach - nawet James, który miał wyjątkowego pecha, promieniał radością.
- No to jesteśmy na miejscu - powiedział Syriusz - Mam nadzieję, że się nie zgubimy w tym tłumie - dodał.
  Jego ostatnie słowa zagłuszył donośny głos spośród tłumu.
- Pierszoroczni za mną! - dziewczynka spojrzała w stronę z której dochodził. Pośrodku tłumu stał olbrzymi brodaty mężczyzna, ubrany w długie futro.
- Kto to? - spytała Lily.
- To Hagrid, gajowy Hogwartu. Jest półolbrzymem. - odpowiedział Severus.
- Lepiej za nim chodźmy. - powiedziała Ann, kierując się w stronę brodacza. Reszta poszła za nią.
  Kilkanaście minut później siedzieli już w łodziach, płynąc przez jezioro w stronę zamku. Kiedy Lily go zobaczyła, omal nie umarła z wrażenia. Budowla była ogromna, z mnóstwem wieżyczek i pięknie zdobionych okien. W dodatku światło księżyca nadawało jej jeszcze więcej magicznego charakteru. Dziewczynka nigdy nie pomyślałaby, że będzie się uczyć w takim miejscu, a co dopiero w nim mieszkać. Teraz siedziała jak na szpilkach, chcąc czym prędzej znaleźć się w tym bajkowym miejscu.

***

  Na zamku powitała ich wysoka, szczupła czarownica w średnim wieku. Przedstawiła się jako wicedyrektor Hogwartu, profesor Minerwa McGonnagall i opowiedziała im co nieco o zamku. Następnie wprowadziła ich do Wielkiej Sali gdzie ustawiono kilka rzędów stołów, przy których siedzieli starsi uczniowie przyglądając się im z ciekawością.

  Na środku sali ustawiono krzesło, na którym leżała stara, powycierana tiara. Jednak największe wrażenie wywierał sufit, na którym migotały miliony gwiazd. W powietrzu zaś unosiły się setki płonących świec, nie topiąc się, ani nie gasnąc.

  Wreszcie nastąpiła Ceremonia Przydziału, która poprzedziła przemowa Tiary Przydziału (bo jak się okazało, potrafiła ona mówić). Następnie profesor McGonnagall zaczęła odczytywać nazwiska uczniów, a oni po kolei podchodzili do krzesła, siadali na nim i wkładali na głowę tiarę. Wówczas kapelusz wykrzykiwał nazwę jednego z czterech domów, (Gryffindor, Hufflepuff, Ravenclaw lub Slytherin) do którego został przydzielony uczeń. Lily, James, Dorcas, Ann i Syriusz zostali przydzieleni do Gryffindoru, natomiast Severus trafił do Slytherinu.

  Po zakończeniu Ceremonii, gdy wszyscy siedzieli już przy swoich stołach, naprzód wystąpił wiekowy mężczyzna z długą białą brodą i włosami. Mimo sędziwego wieku biła od niego energia i radość. Kiedy stanął na podwyższeniu, młodzi czarodzieje zamilkli, a on przemówił dźwięcznym głosem.

- Witam was serdecznie moi drodzy! nazywam się Albus Dumbledore i jestem dyrektorem w Szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie. Mam nadzieję, że nauka tutaj przyniesie wam wiele radości i korzyści. Proponuję, byśmy razem zaśpiewali hymn naszej szkoły! - po tych słowach machnął różdżką, a w powietrzu pojawiły się świetliste litery układając się w tekst:

"Hogwart, Hogwart. Pieprzo-Wieprzny Hogwart,

Naucz nas choć trochę czegoś!

Czy kto młody z świerzbem ostrym,

Czy kto stary z łbem łysego,

Możesz wypchać nasze głowy

Farszem czegoś ciekawego,

Bo powietrze je wypełnia,

Muchy zdechłe, kurzu wełna,

Naucz nas, co pożyteczne,

Pamięć wzrusz, co ledwie zipie,

My zaś będziem wkuwać wiecznie,

Aż się w próchno mózg rozsypie!"

Wszyscy ryknęli śmiechem, po czym zaczęli śpiewać - każdy na inna melodię i w innym tempie. Kiedy skończyli, dyrektor ponownie wstąpił na podwyższenie, na co część uczniów zareagowała niezadowolonymi westchnieniami.

- Nie będę was dłużej zamęczać, tym bardziej, że sam jestem już potwornie głodny - powiedział z uśmiechem - Dlatego chcę tylko życzyć wam smacznego. Jedzcie ile dusza zapragnie! - rzekł i w tym momencie na stołach pojawiła się masa cudownie pachnących potraw. Z kilkuset gardeł wyrwał się okrzyk radości i zaczęli jeść.

***

  Kiedy wszyscy już zjedli, opiekunowie każdego z domów ustawili ich w grupach i nakazali im słuchać prefektów, którzy mieli zaprowadzić ich do dormitoriów.

  Kiedy szli przez korytarze niemal każdy musiał się pilnować, aby nie trzymać ust otwartych. Portrety na korytarzach zagadywały ich przyjaźnie, a ruchome schody posłusznie przysuwały się im pod nogi. Kiedy wreszcie dotarli na szóste piętro, ich oczom ukazał się portret grubej kobiety ubranej w różową jedwabną suknię. Za nią znajdował się przepiękny krajobraz.

- Hasło? - powiedziała lub raczej wyśpiewała kobieta.

- To jest portret Grubej Damy. - powiedział prefekt, który ich tu przyprowadził - Jeśli chcecie przejść musicie znać hasło.

- Przejść przez portret? - spytała jedna z dziewczyn.

- Tak, za tym obrazem jest wejście do pokoju wspólnego Gryffindoru. Hasło brzmi - "Veni, vidi, vici"**.

- Dokładnie tak. Zapraszam. - potwierdziła Gruba Dama wykonując ręka zapraszający gest i otwierając przejście

***

  Lily leżała w wielkim łóżku z baldachimem i rozmyślała. Myślała o wszystkim co wydarzyło się w ostatnich dniach, o zamku Hogwart, o sympatycznych duchach przechadzających się po nim, oraz o mówiących i ruszających się postaciach na portretach. Wszystko to wydawało się tak niewiarygodne, jakby było snem, a Lily miałaby się obudzić lada moment. Nawet nie zauważyła kiedy udała się do krainy snów.

  Tymczasem w dormitorium chłopców trwała ożywiona rozmowa. James i Syriusz trafili do pokoju z dwoma innymi chłopakami - wysokim i szczupłym Remusem Lupinem oraz niskim i krępym Peterem Pettiegriew'em. Rozmawiali  o Quidditchu - magicznej grze rozgrywanej na latających miotłach, oraz o innych sprawach interesujących chłopców w ich wieku.

Wreszcie wstawiłam piąty rozdział! trochę mi to zajęło, ale warto było :) Nie wiem za ile będzie kolejny, ale postaram się wrzucić coś jak najszybciej (jak nie tu, to coś gotowego na www.z-innej-beczki-ljii.blogspot.com).

Pozdrawiam cieplutko.

~Meg :)

......................................................................................................................

Przypisy:

* Moja Kochana Jedyna Beta

** "Przybyłem, zobaczyłem, Zwyciężyłem" - słowa Juliusza Cezara

Informacja - znowu.

Co prawda obiecałam sobie, że nie będzie już notek informacyjnych zanim wstawię rozdział, ale uznałam, że należy się kilka wyjaśnień.Otóż ostatnio, przez kilka dni nie miałam internetu, więc nie mogłam nic pisać. Teraz jestem w szkole i piszę na telefonie (dlatego z góry przepraszam za jakieś dziwne wielkości czcionki itp.) Na szczęście mam już dostęp do internetu i jak najszybciej postaram się coś wrzucić (rozdział czeka w zeszycie na przepisanie).
  Przepraszam za taki nawał postów informacyjnych, ale po prostu musiałam. :) Wybaczycie mi? *-*
Pozdrawiam
Wasza Meg

Kilka słów w sprawie bloga.

Cześć wam!
Piszę tego posta, żeby poinformować was o tym, że już wkrótce (mam nadzieję) pojawi się nowy rozdział, a w nim kilka nowych postaci. :)
Ostatnimi czasy, nie miałam pomysłów na ciąg dalszy i nijak nie mogłam się zabrać za pisanie. Bardzo was za to przepraszam i mam nadzieję, że nie jesteście źli.
Pozdrawiam i ściskam
Wasza Meg :)